بياييم از شفاف سازی دفاع كنيم
١)اگر بخواهيم با زبان تمثيل بحث كنيم. مرض فساد در جامعه ايران مثل مرض اعتياد در بدن يك معتاد حرفه اى و قديمي است. و به اين راحتي جامعه را نمى توان از دريافت و پرداخت زير ميزى و به طور كلى فساد پاک كرد. خداييش از درمان سرطان هم سخت تر است.
٢) بحث فساد تو ايران از «ساختارى» گذشته و عادى شده و ديگر به لحاظ ارزشى قبيح نيست. يعنى حتى افراد مخالف فساد هم براي پيشبرد كارشون پاش بيفته يك پولى مى دهند تا كارشون راه بيفته.
٣) در تعبير نرم تر يكى از جامعه شناسان جا افتاده ( احمد اشرف) معتقده بخش قابل توجهي از فساد در ايران مردميه و نوعى « سرويس في» است.(يعنى نوعى حق زحمته كه مردم با رضايت رد و بدل ميكنند).
٤) بخاطر ريشه دار بودن فساد من معتقدم فساد درمان مستقيم نداره و بايد درمان آن را در يك پروژه اصلاحى وسيع تر ديد و انهم كوشش براى حكمرانى خوب است.
٥) حكمرانى خوب يعني كوشش كنيم نه فقط حكومت كه هر سه بخش جامعه (حكومت، بخش مدنى و بخش اقتصادى) خوب عمل كند. و ويژگي هاى خوب كننده هم عبارتند از : شفافیت و مسولیت؛ کارایی و اثربخشی؛ التزام به حاکمیت قانون؛ ارتقای کیفیت قوانین و دستورالعمل‌ها و رویه‌ها؛ حساسیت عملی نسبت به فساد و کوشش در حفظ ثبات سیاسی
٦) با توجه به نكات بالا من معتقدم بجاى كمپين كلي مبارزه با فساد يك كمپين حركت به سوى «شفاف سازى»در همه بخش هايي كه از بخش عمومى تسهيلات مي گيرند راه بيفته بهتره. و واقعا شفاف سازى يكي از مولفه هاى مهم حكمرانى خوب است. اين شفاف سازى خصوصا با كمك شبكه هاى اجتماعى آن لاين كاري است شدنى.
٧) الان هم كه دولت و جامعه مدني دوست دارد روي حقوق ها شفاف سازى كنه اين شفاف سازى را مى شود به بقيه اركان حكومت هم تسرى داد. حتى بعد مى شود سراغ بخش خصوصي اقتصاد رفت و ديد بخش هاى پول ساز اين اقتصاد ماليات درست ميدهند يانه.
