الگوی کاریکاتوری دموکراسی و توسعه ایران در نامه به ترامپ
طرفداران دموکراسی کلنگی آمریکایی ( اگر بخواهم امانت را رعایت کنم این واژه را اول بار اکبر گنجی بکار برد) مثل امضاکنندگان نامه به ترامپ «مردم انگیز» نیز هستند. زیرا در این نامه نسخه ای سطحی و کاریکاتوری برای توسعه و دموکراسی ایران پیچیده اند. نویسندگان این نامه با زبان بی زبانی به بخش ناکام جامعه ایران اشاره و سعی می کنند این پیام را انتقال دهند که تنها عامل تمام مشکلات ایران در چهاردهه پیش، «جمهوری اسلامی داعش گونه» است. پس مردم هم که قدرت اصلاح رژیم را ندارند، باید با به روی کارآمدن ترامپ و تحریم هایی که او برای ایران در نظر می گیرد و به اقدامات این ماجراجو امیدوار باشند تا گشایشی حاصل شود!
اگر در پاسخ به این نویسندگان متوهم بگوییم: ممکن است در اثر تحریم ها و دخالت آمریکاییها جنگ شود و مردم ایران کشته شوند. می گویند: چاره ای نیست، مگر در حال حاضر هزاران نفر به خاطر وضعیت نامناسب جاده ها کشته نمی شوند!
اشاره ای به گذشته
متاسفانه این طرز فکرها و اقدامات متوهمانه سابقه هم داشته است. پس از حمله آمریکا ( زمان بوش پسر) به افغانستان و عراق، شاهد صدور نامه ها و بیانیه هایی با مضمون فوق بودیم. به عنوان نمونه در بیانیه «بهار بغداد» از طرف بعضی فعالان دانشجویی در بهار ۱۳۸۲ (که بعدا به عبور کرده ها از خاتمی معروف شدند) چنین آمده است:
“در خصوص تلفات جنگ نيز بايد گفت که اين تلفات و خسارات در طول آن ۲۰ روز هر چه باشد، اگر کمتر نباشد قطعا بيشتر از خسارات و تلفات و اعدام های يکی دو ماهه اخير حکومت صدام نبوده و نيست، بنابراين در کنار عمل بدی همچون حمله و يورش نظامی آمريکا به عراق وقتی به اتفاق بدتری چون ادامه حکومت صدام بر مردمش و حضور وی در منطقه می رسيم، اين حمله را اگر نه بهترين، حداقل بهتر می يابيم.”
یک توصیه
نه فقط وضعیت ایران و خاورمیانه، بلکه وضعیت آمریکا و جهان نیز«لغزنده» است. در چنین جهان لغزنده ای باید از ترویج الگوهای توسعه ای متوهمانه و مردم انگیزانه پرهیز کرد و «کاشانه هشتاد میلیون ایرانی» را به بازی نگرفت.
