بغرنج سیاسی ایران
بغرنج یا پارادوکس اصلاح و تغییر سیاسی در ایران به نظر من این است که:
هم بخشی از حاکمیت برای رویارویی با منتقدانش از افراط‌گرایی ستیزه‌گرایانه دفاع می‌کند و به سازوکارهای قانونی فقط تکیه نمی‌کند-یا همان استفاده از جریان آتش به اختیار.
دوم در بخشی از مایوس شده‌گان از کفایت و کارآی جمهوری اسلامی و بخشی از اپوزیسیون ج.ا جریان افراط‌گرایی ستیزه‌گرایانه نیز وجود دارد (به زبان خشونت‌آمیز نمایندگان‌شان در رسانه‌های ماهواره‌ای توجه کنید).
منتها جریان اول ابایی ندارد که خود را مخالف مدرنیته و حکمرانی دموکراتیک بنامد ولی جریان دوم خود را مدرن می‌داند ولی به شدت مخالف دموکراسی و فرهنگ مدنی است و تغذیه کننده از ملی‌گرایی تباری هستند-مثل شه‌اللا‌هی‌ها.
گرانیگاه این بغرنج فوق این است که اگر بحران‌های ایران تشدید بشود و این دو نیرو با هم درگیر شوند جان ایرانیان و تمامیت ایران به مخاطره می‌‌افتد-و نتانیاهو و بن‌سلمان و ترامپ شاد می‌شوند.
راه حل این بغرنج در دنیای مدرن امروزی کار ساده‌ای نیست (چون پاره‌ای از مولفه‌های مدرن مرتب مولد زمینه افراطی‌گری است) ولی «لازمه» کنترل افراطی‌گری در جامعه ایران: ائتلاف و همکاری نیروهای حکومت و جامعه مدنی برای مهار آنان هست. نه اینکه بخشی از نیروهای حکومت یا نیروهای جامعه مدنی از یکی از دو جریان افراط‌گرای فوق یارگیری کنند- این به پاپولیسم خشن دامن می‌زند
