چرا از اعلام نامزدی تاج‌زاده عزیز دفاع نمی‌کنم؟
جامعه سیاسی ایران در وضعیتی است که اتفاقا به نامزدی و بیانیه انتزاعی جناب تاج‌زاده نیاز ندارد. زیرا جامعه ایران با قوی‌ترین تحریم جهانی روبه‌رو بوده و هست، با بحران جانگداز کرونا روبه‌رو است و متاسفانه هسته اصلی قدرت در این جامعه پس از اعتراضات خونین ۹۸، به جای ترمیم اوضاع حذفی‌ترین انتخابات را برای مجلس یازدهم برگزار کرد. با این همه در افق نزدیک، روزنه‌هایی پیش چشم ما است. به نظر می‌رسد تحریم‌شکنی و واکسیناسیون در راه است؛ حاکمیت در انتخابات ۱۴۰۰ به دنبال حکومت نظامیان نیست؛ حاکمیت و جامعه مدنی گویی هر دو می‌دانند راه‌حل آسانی برای حل مشکلات کشور در دسترس نیست. لذا پس از انتخابات خرداد ۱۴۰۰ ما به دولتی «با ظرفیت بالا و توانا» و جامعه مدنی «زنده» نیاز داریم که جامعه را از وضعیت زخمی‌شده ۹۸ و تورم و رکود مزمن (سی و پنج میلیون فقیر) و بحران سیاست خارجی بیرون بیاورد.
به نظر من پس از دو سال «جبهه اصلاح‌طلبان» خود را برای تقویت افق فوق آماده کرده است. اصلاح‌طلبان می‌دانند نیمی از جامعه در نارضایتی است، لذا این جبهه متوهم نیست و هدفش پیروزی در انتخاباتی با مشارکت هشتاد درصدی مردم نیست. بلکه به دنبال شرکت در یک انتخابات آبرومند است (حداقل با مشارکت پنجاه در صد مردم، و اگر بیشتر شد چه بهتر) تا برگزاری انتخابات زمینه‌ای شود که دولت بعدی بتواند تنش میان جامعه و حکومت و تنش میان ایران و جهان را کم کند تا قدمی برای ترمیم زخم‌های مردم برداشته شود.
به نظر من تمام نکات بالا را تاج‌زاده عزیز بهتر از هر اصلاح‌طلبی می‌داند. و تاج‌زاده یکی از اصلاح‌طلبانی است که می‌تواند به جبهه اصلاح‌طلبان و رهیافت «تعاملی و توافقی» این جبهه کمک کند؛ زیرا ۳۰درصد مردم ایران در انتخابات تحت تاثیر نامزد اجماعی جبهه اصلاح‌طلبان هستند. حتی تاج‌زاده می‌تواند تمام انتظاراتش را از کاندیداهای جبهه اصلاح‌طلبان یک به یک اعلام کند و اگر کاندیداها پذیرفتند، از آنها دفاع کند. اما وقتی خودش نامزد می‌شود، دو اثر منفی دارد. یکی اینکه نفوذ کلامش در بین کسانی که رای می‌دهند کمتر می‌شود. دوم اینکه همه می‌دانند وقتی شورای نگهبان هاشمی رفسنجانی را که شناسنامه انقلاب بود ردصلاحیت می‌کند، بعید است جناب تاج‌زاده را تایید کند. لذا ممکن است بخشی از ۵۰درصدی که در انتخابات شرکت نمی‌کند، از اعلام نامزدی تاج‌زاده موقتا احساس شادی کنند؛ ولی بعد با رد صلاحیت او احساس ناکامی می‌کنند و بر سیاست تحریم می‌دمند.
به نظر من اگر در کشور زخم‌های انحصارطلبی حاکمیتی، تحریم و کرونا نبود و اگر ایران ده سال رشد بالای هشت درصد را تجربه کرده بود، به قصد ارتقای سطح دموکراسی در ایران می‌شد از نامزدی تاج‌زاده دفاع کرد. اما در شرایط زخمی فعلی کنش تکنوازانه جناب تاج‌زاده سودمند به حال مردم و اصلاح‌طلبان نیست.
